ศิลปินชาวอังกฤษ ฟรานซิส เบคอน คือนิยามสำหรับงานสมัยช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ด้วยการแสดงภาพใบหน้าของมนุษย์และตัวบุคคลที่ผ่านการแสดงออก ส่วนมากเป็นรูปแบบที่พิลึกและดูประหลาด[24] ในช่วงแรก เขาเริ่มวาดภาพสีน้ำมันในรูปแบบคิวบิสม์(Cubism) และรูปแบบสัจจะนิยม (surrealism ) แต่ผลงานในช่วงนั้นไม่ได้รับการยอมรับเท่าที่ควร จนในช่วงหลังที่เขาได้พัฒนารูปแบบสัจจะนิยมไปสู่งานที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง นั่นคือ ลัทธิสำแดงพลังอารมณ์ หรือ expressionism โดยศึกษาการเคลื่อนไหวของบุคคลจากภาพถ่ายและภาพยนตร์ หลังจากนั้นผลงานของฟรานซิส เบคอน จึงเป็นที่รู้จักกันในการแสดงออกถึงอารมณ์ที่ใส่ไว้ในผลงาน ซึ่งงานโดยรวมมักมีนัยยะที่สำคัญหลักๆ 2 เรื่อง คือการตรึงกางเขน และเสียงกรีดร้อง

การตรึงกางเขน

เบคอนค่อนข้างให้ความสำคัญกับการตรึงกางเขนในผลงานของเขา เขายอมรับว่าเขาเห็นสิ่งเหล่านี้เป็นเกราะอันงดงามที่คุณสามารถแขวนทุกอารมณ์และความรู้สึก เขาเชื่อว่าภาพการตรึงกางเขนนั้นยินยอมให้เขาตรวจสอบพื้นที่บางส่วนของพฤติกรรมมนุษย์ในลักษณะพิเศษ ราวกับเป็นเกราะของชุดรูปแบบที่เป็นของสะสมของเจ้านายเก่าแก่จำนวนมาก[25] ฉากตรึงกางเขนพบได้ในงานที่เก่าแก่สุดของเบคอน คือในปี 1933 ภาพวาดในช่วงต้นได้รับอิทธิพลจากเหล่าศิลปินผู้เชี่ยวชาญ เช่น มัทธีอัส กรีเนวัลด์ , เดียโก เบลัซเกซ และแรมบรันต์ แต่ยังคงได้อิทธิพลปิกัสโซช่วงปลาย 1920 รวมถึงงานชีวะรูปและผลงานสัจจะนิยมช่วงต้น 1930[26]

เสียงกรีดร้อง

แรงบันดาลใจสำหรับบรรทัดฐานของปากที่ส่งเสียงกรีดร้องในหลายๆผลงานของเบคอนช่วงปลาย 1940 และช่วงต้น 1950 ถูกดึงมาจากหลายแหล่ง ไม่ว่าจะเป็นตำราการแพทย์ , ผลงานของมัทธีอัส กรีเนวัลด์ และภาพถ่ายของพยาบาลในฉาก Odessa Steps ในหนังเงียบเรื่อง The Battleship Potemkin ปี 1925[27] ตัวอย่างผลงานที่เป็นลักษณะเสียงกรีดร้อง เช่น งาน Head VI ที่วาดในปี 1949 ซึ่งถือเป็นภาพแรกๆที่เบคอนวาดเกี่ยวกับพระสันตะปาปา